Hydrokolonoterapia

Zespół jelita drażliwego. Ocena skuteczności i tolerancji zabiegu hydrokolonoterapii

Zespół jelita drażliwego. Ocena skuteczności i tolerancji zabiegu Hydrokolonoterapii

R. Giuberti
Prezes Włoskiego Towarzystwa Hydrokolonoterapi

Abstrakt

Zgodnie z Międzynarodowej Literaturą Medyczną dotyczącą zaburzeń funkcjonalnych, jelito odrywa ważną, a czasem nawet decydującą, rolę w ogólnym stanie zdrowia, może więc powodować poważne dolegliwości, szczególnie u młodych kobiet. Hydrokolonoterapia (HKT). Podczas ostatnich 30 lat, Hydrokolonoterapia była stosowana na szeroką skalę przede wszystkim w Niemczech i w Stanach Zjednoczonych i okazała się ona bardzo skuteczną metodą leczenia przede wszystkim takich dolegliwości jak zespół jelita drażliwego, meteoryzm czy kurczowe zaparcia.
Niezbędna jest, oczywiście, większa liczba dowodów eksperymentalnych i kliniczno-obserwacyjnych, ale nasze doświadczenia pokazują wyraźnie, że HKT jest skuteczną i dobrze tolerowaną przez pacjentów metodą leczenia zaburzeń wegetatywnych, spowodowanych zmianami funkcjonalnymi: na dzień dzisiejszy możemy, więc, przyjąć, że HKT może być skuteczną metodą leczenia wszystkich pacjentów, cierpiących na dolegliwości funkcjonalne, nawet przy ewidentnym braku jakiejkolwiek prawdziwej „choroby” jelit.

Hydrokolonoterapia jest metodą leczenia jelita grubego, przeprowadzaną przy pomocy specjalnego urządzenia, pozwalającego na przepłukanie jelita w sposób bezurazowy i bez powodowania większego dyskomfortu pacjenta, który poprzez ciągły kontakt z operatorem „monitoruje” cały zabieg dając od razu wyraz swojego dobrego lub złego samopoczucia operatorowi, który przeprowadza zabieg. W ten sposób, również dzięki zaawansowanym kontrolom komputerowym, jest dziś możliwe osiągnięcie optymalnych warunków, dzięki którym pacjent lepiej przyjmuje tę metodę leczenia i, co za tym idzie, wykazuje większą compliance, i które, ponadto, pozwalają na wyeliminowanie dyskomfortu zarówno ze strony pacjenta jak i operatora.

Na dzień dzisiejszy Literatura mówi o ponad 40.000 pacjentach, leczonych tą metodą (1-2-3), a najczęściej występującymi jak dotąd efektami ubocznymi były lekkie nudności i „uczucie opuchnięcia” podczas pierwszego/drugiego zabiegu.

Na podstawie naszych doświadczeń, które opierają się na ponad 1000 przeprowadzonych zabiegów, pacjenci, którzy poddają się zabiegowi muszą być właściwie wybrani przez specjalistę zgodnie z bardzo ścisłymi kryteriami włączenia/wyłączenia, ustalanymi w zależności od danych zaburzeń, tak by móc utworzyć jednolitą próbkę pacjentów, dzięki której można uzyskać wystandardyzowane i powtarzalne wyniki eksperymentalne i kliniczne, co z kolei pozwala na wyciągnięcie poprawnych, a więc również możliwych do przyjęcia przez środowiska naukowe wniosków.
Za pomocą Klinicznego Badania Obserwacyjnego zaangażowaliśmy 57 pacjentów płci żeńskiej, o średniej wieku wynoszącej 32 (+/- 5) lata, u których zdiagnozowano „zespół jelita drażliwego”: 45 z 57 pacjentek już wcześniej konsultowało się z Lekarzami Specjalistami, którzy zdiagnozowali „zespół jelita drażliwego”.

Zgodnie z kryteriami Klasyfikacyjnymi Kongresu Rzymskiego, 1997, zebraliśmy i sklasyfikowaliśmy specyficzne objawy związane z zespołem jelita drażliwego, utrzymujące się ponad 3 miesiące. Każdą z pacjentek poddaliśmy 4 zabiegom HKT, z 7-dniowym odstępem czasu pomiędzy zabiegami; łącznie przeprowadziliśmy 280 zabiegów. Jednym z Kryteriów Włączenia, według Protokołu Kliniczno-Obserwacyjnego, był brak klinicznych objawów niedrożności lub podniedrożności jelit oraz ostrych i podostrych stanów zapalnych, wykazany podczas wizyty u lekarza specjalisty (Murphy, Lanz, Morris, Giordano, wszystkie negatywne jednocześnie).

Podczas wszystkich zabiegów, każdy pacjent otrzymał dawkę H2O o fizjologicznej temperaturze, podawaną z szybkością 1 litra na minutę i pod maksymalnym ciśnieniem 70mBar, przez 30 minut bez przerwy.

Wszystkie pacjentki zostały poproszone o informowanie o każdej ewentualnej niedogodności/bólu nie tylko dotyczącym jelita ale całego organizmu; 4 z 57 pacjentek poinformowały o występującym początkowo, delikatnym uczuciu nudności, pojawiającym się po 15 minutach zabiegu i ustępującym średnio po ok. 120 minutach, te same pacjentki poinformowały o bezbolesnym „uczuciu opuchnięcia” brzucha, który ustępował samoistnie po 48 godzinach od zakończenia zabiegu. Wszystkie pacjentki zostały poproszone o stawienie się 7 dni później na kolejny zabieg, przeprowadzony w tych samych warunkach przez tego samego specjalistę. Podczas tego, drugiego, zabiegu żadna z pacjentek nie informowała o efektach ubocznych. Następnie, wszystkie pacjentki zostały powtórnie poproszone o stawienie się na kolejne 2 zabiegi, z odstępem 7 dni. W ciągu tego czasu żadna z pacjentek nie zaobserwowała efektów ubocznych związanych z zabiegami HKT.

Wyniki

U 23% pacjentek zanotowano częściowe lub całkowite ustąpienie zarówno subiektywnych objawów jak i subiektywnych i obiektywnych dolegliwości po pierwszym zabiegu.
U 28% pacjentek zanotowano częściowe lub całkowite ustąpienie subiektywnych objawów i obiektywnych dolegliwości po drugim zabiegu.
U 26,3% pacjentek zanotowano poprawę po trzecim zabiegu, a u 22,8% pacjentek po czwartym zabiegu.

Wartym podkreślenia jest fakt, że żadna z pacjentek nie wycofała się z badania przerywając leczenie.

Zabiegi 2. i 3. wykazały największy wskaźnik poprawy; takie dane mogą zostać odczytane jako „funkcjonalna odpowiedź” jelita na prawdopodobne przywrócenie funkcjonowania („restitutio ad functionem”) składnika neurowegetatywnego.
Dlatego wydaje nam się prawidłowym przypuszczać, że pierwszy zabieg powinien stanowić pewnego rodzaju zabieg „pilotażowy” w interpretacji subiektywnych i obiektywnych objawów przekazywanych przez pacjenta; innymi słowy, pierwszy zabieg HKT może dać lekarzowi wiele cennych informacji o neurowegetatywnym stanie perystaltyki jelit i o jej możliwości przystosowania się do leczniczych zabiegów, mających na celu ponowne unormowanie postępowania fali skurczowej.

Może być to wyjaśnione ponownym unormowaniem neurowegetatywnej aktywności splotów Messnera i Auerbacha, które działałyby w jelicie bardziej odpowiadającym fizjologicznie na zabiegi rozszerzania-zwężania, powodowane wprowadzaniem H2O.
Fakt ten mógłby również wyjaśniać prawie zupełny brak zarówno krótko- jak i długotrwałych efektów ubocznych zabiegu HKT związanych z „jelitem drażliwym”.

Rola jaką odgrywa „maszyna” używana do zabiegu jest aktualnie przedmiotem badań poprzez 2 inne protokoły kliniczne w toku, dotyczące tej samej dolegliwości, początkowe dane mogłyby wykazać, że w przypadku izotonii stosowanego środka (roztwor fizjologiczny) mogloby wystąpić ryzyko nadmiernego przepływu wody w środowisku pozakomórkowym, z powodu przewlekłego stanu zapalnego jelita grubego, prowadzacego do zmian w przepuszczalności komórkowej: pozostaje więc otwartą taka zachwycająca i fascynująca hipoteza eksperymentalna.

Wnioski

Pomimo że obserwacja ograniczała się jedynie do 4 zabiegów, w świetle uzyskanych wyników możemy powiedzieć, że liczba ta mogłaby być powiększona, biorąc pod uwagę zarówno compliance ze strony pacjenta jak i uzyskane rezultaty, oczywiście pamiętając zawsze jak ważna jest globalna sytuacja kliniczna pacjenta.
Chociaż jasnym jest, że potrzebne są dalsze badania eksperymentalne, obserwacyjne i kliniczne, uzyskane przez nas dane kliniczne pozwalają stwierdzić, zgadzając się tym samym z istniejącą literaturą, że HKT stanowi dziś pewną i bezpieczną metodę leczenia „zespołu jelita drażliwego” pod warunkiem prawidłowego wykonania i precyzyjnych Kryteriów Włączenia pacjentów.

Odpowiedz

Skomentuj