Badanie wpływu hydrokolonoterapii na struktury mięśniowe miednicy i perystaltykę okrężnicy
Orcano S., La Manna S., Pellegrino C. i Abate S.
Uniwersytet „Fryderyk II” w Neapolu, Wydział Medycyny i Chirurgii – Zakład Patologii Systemowej (Kierownik: Prof. S. Abate)
Chirurgia Ogólna i Rehabilitacja przed- i pooperacyjna (Kierownik: Prof. S. Abate)
Jedną z przyczyn niemożności utrzymania stolca jest oddawanie płynnego stolca u pacjentów, u których występuje zespół jelita drażliwego i obniżenie dna miednicy. Wzięliśmy pod uwagę 25 wybranych pacjentów (brak znaczących zaburzeń psychicznych) cierpiących na zespół jelita drażliwego i niemożność utrzymania stolca, w wieku od 36 do 71 lat (średnia wieku: 54 lata, 18 kobiet), którzy byli już wcześniej zdiagnozowani w oparciu o protokół diagnostyczny, składający się z:
- kompletnego badania kału,
- kontrastowego badania radiologicznego jelita grubego,
- endoskopii,
- manometrii odbytnicy,
- USG endoanalnego
- defekografii.
Wszyscy pacjenci skarżyli się na bóle brzucha, bolesne parcie na stolec, meteoryzm, niemożność utrzymania gazów i płynnego stolca (Wexner 12). Obraz symptomatologiczny wskazuje na zespół jelita drażliwego, hipotonię zewnętrznego zwieracza odbytu i lekką hipertonię wewnętrznego zwieracza odbytu, hipoprofilometrię zwieraczy, z występującymi zmianami odruchów wstrzymujących odbytnicy (subiektywny odruch wstrzymujący odbytnicy 20-30 ml, obiektywny odruch wstrzymujący odbytnicy 30-40 ml). U żadnego z pacjentów nie odnotowano zmian chorobowych dotyczących zwieraczy ani znaczących zmian zapalnych w błonie śluzowej. Defekografia wykazała lekkie obniżenie dna miednicy.
Pacjenci, nie przyjmując żadnych leków i nie stosując ograniczeń w diecie, zostali poddani 4 zabiegom Hydrokolonoterapii (jeden zabieg w tygodniu), podczas których zachowywano odpowiednie środki ostrożności, w szczególności jeśli chodzi o regulowanie ciśnienia w jamach ciała podczas wprowadzania i odprowadzania wody.
Po upływie 1, 3 i 6 miesiąca od początku leczenia pacjenci byli kontrolowani poprzez wizytę lekarską i manometrię odbytnicy. Uzyskane wyniki były lepsze przy kontrolach – wskaźnik Wexnera równy 2 i stała obecność wszystkich wykazanych wcześniej wartości, z jedyną poprawą dotyczącą odruchów wstrzymujących odbytnicy, które powracały do normy (subiektywny odruch wstrzymujący odbytnicy – 40 ml, obiektywny odruch wstrzymujący odbytnicy – 60 ml).
Takie doświadczenie, choć przeprowadzone na niewielkiej liczbie pacjentów, prowadzi do wyciągnięcia wniosku, iż hydrokolonoterapia nie działa, jak można by przypuszczać, na struktury mięśniowe miednicy, a na jelitową aktywność perystaltyczną i na odruchy wstrzymujące odbytnicy, które znacznie się poprawiają.
Dane te przypuszczalnie wiążą się z odbudowaniem flory jelitowej i z następującym po nim, powrotem fizjologicznych wartości aktywności odruchowej i ruchowej jelita grubego.
Naszym zamiarem jest kontynuowanie rozpoczętych w ostatnich miesiącach doświadczeń związanych z badaniami manometrycznymi jelita, tak by potwierdzić zaprezentowane tu dane wstępne.