Badanie włoskich naukowców wykazało, że hydrokolonoterapia może być przydatna w leczeniu ostrych zaparć
S. La Manna, S. Orcano, S. Abate
Uniwersytet „Fryderyk II” w Neapolu, Wydział Medycyny i Chirurgii – Zakład Patologii Systemowej (Kierownik: Prof. S. Abate)
Fizjopatologia i rehabilitacja przed- i pooperacyjna (Prof. S. Abate)
Cel: ocena skuteczności hydrokolonoterapii w leczeniu ostrych zaparć za pomocą rygorystycznego protokołu badania.
Od grudnia 1999 do grudnia 2000 zostało wziętych pod uwagę 28 wybranych pacjentów (23 kobiety o średniej wieku 41 lat), cierpiących na ostre zaparcia przy jednoczesnym wykluczeniu chorób uchyłkowych, przewlekłych chorób zapalnych, outlet-syndrome etc. Wszyscy pacjenci zostali poddani protokołowi symptomatologicznemu: skomputeryzowana anamneza, badanie radiologiczne jelita grubego, kolonoskopia, badanie czasu przemieszczania się materiału w jelicie, manometria odbytu, odbytnicy i jelita grubego, defekografia. Oceniono jakość życia wszystkich pacjentów za pomocą kwestionariusza SF-36 i problem zaparć za pomocą skali Wexnera. Okazało się, że wszyscy pacjenci cierpią na ostre zaparcia i na spowolnione przemieszczanie się materiału w jelicie, a ponadto są odporni na powszechne metody leczenia polegające na przestrzeganiu diety, przyjmowaniu leków lub zastosowaniu jelitowego Biofeedbacku. Pacjenci zostali skierowani do ośrodka, w którym przeprowadza się zabiegi hydrokolonoterapii.
Leczenie przewidywało serię 4 zabiegów (jeden zabieg w tygodniu), fitoterapię i terapię probiotyczną przez 45 dni. Terapia probiotyczna polegała na podaniu, na 4 dni przez zabiegiem, nadtlenku magnezu (Ozovid polvere Pascoe) w dawce 10gr/dzień. Po zabiegu należało przyjąć probiotyk (Dysbiosan cp Pascoe) 1 tabletka dziennie przez 7 dni. Wreszcie, po drugim zabiegu należało przyjąć inny probiotyk (Microflorana-F BDS) 5 ml dziennie przez tydzień, 10 ml przez dwa tygodnie, 20 ml przez ostatni tydzień.
Po zakończeniu leczenia wszyscy pacjenci zostali poddani ocenie według następującego schematu: SF-36 i skala Wexnera po 15 dniach od ostatniego podania probiotyku; badanie czasu przemieszczania się materiału w jelicie i manometria odbytu, odbytnicy i jelita grubego po miesiącu; SF-36 i skala Wexnera po sześciu miesiącach; badanie czasu przemieszczania się materiału w jelicie, manometria odbytu, odbytnicy i jelita grubego, SF-36 i skala Wexnera po roku. Manometria odbytu, odbytnicy i jelita grubego została przeprowadzona przy pomocy zgłębników MUI, połączonych ze skomputeryzowanym wariografem Poligraf (Medtronic) z przetwornikami Spectramed i pompą pneumohydrauliczną MUI. Jeśli chodzi o funkcjonalne badania radiologiczne zastosowano konwencjonalne metody. Hydrokolonoterapia została przeprowadzona przy pomocy urządzenia Colon-Hydromat (Herrmann) Named z zestawem sterylnych przyborów jednorazowych. Statystyczna ocena wyników została przeprowadzona za pomocą testu t-Studenta. Wszyscy pacjenci ukończyli leczenie i żaden z nich nie wykazał efektów ubocznych.
Jeśli chodzi zarówno o SF-36 jak i o skalę Wexnera, procentowa ocena przemieszczania się materiału w jelicie, wskaźnika ruchliwości (MI) manometrii odbytu, odbytnicy i jelita grubego wykazywały znaczne różnice pomiędzy stanem przed i po leczeniu ze znacznym polepszeniem czynności perystaltycznych jelita jak również z poprawą jakości życia (p<0,001).
Podsumowując, możemy stwierdzić, że Hydrokolonoterapia może być uważana za ważną część leczenia ostrych zaparć. Naszym zamiarem jest kontynuacja zaczętych badań w celu ocenienia skuteczności hydrokolonoterapii również w innych zaburzeniach jelitowych ale również w celu wprowadzenia hydrokolonoterapii do protokołów rehabilitacyjnych. Jeśli chodzi o związek z fitoterapią i zastosowaniem probiotyków nie ma bezpośredniej zależności między tymi metodami a uzyskanymi wynikami, biorąc pod uwagę, że inny pacjenci cierpiący na ostre zaparcia uzyskali równie zadowalające wyniki jedynie po zabiegu hydrokoloterapii.